Dotyczy:

Rekordy bibliograficzne

Wydawnictwo ciągłe (LDR/07 – s)

Komentarz:

Zasady dotyczą opisu wydawnictw periodycznych, ukazujących się częściami w określonych lub nieokreślonych odstępach czasu, których zakończenie w zamierzeniu wydawniczym nie było przewidywane.
W przypadku druków sprzed 1801 r. jednolita forma edytorska (okładka, format itp.) nie jest obowiązkowym wyznacznikiem wydawnictwa ciągłego.

Do periodyków z XVII-XVIII w. należą:
a) czasopisma – wydawnictwa ukazujące się pod tym samym tytułem (wraz z późniejszymi wariantami tej nazwy) oraz numeracją bieżącą w regularnych lub nieregularnych odstępach czasu (np. gazety, dzienniki, roczniki, itp.) o zróżnicowanej tematyce: informacyjne, naukowe, literackie, rozrywkowe, itp.
b) kalendarze – wydawnictwa ukazujące się pod tym samym tytułem (wraz z późniejszymi wariantami tej nazwy) na określony rok, zawierające obok kalendarium wiele różnorodnych informacji: prognozy pogody, przepowiednie astronomiczne, przysłowia, wiadomości historyczne, dane statystyczne, porady gospodarcze i domowe oraz nierzadko obszerną część literacką.
c) rubrycele (Directorium divini Officii; Ordo Divini Offici) – kalendarze liturgiczne drukowane dla duchowieństwa zawierające porządek świąt i informacje o sposobie odprawiania nabożeństw w poszczególnych dniach roku kościelnego.

Druki ulotne o charakterze prasowym (informacyjnym) publikowane najczęściej jednorazowo przy okazji wydarzeń historycznych (politycznych, uroczystości państwowych, klęsk żywiołowych itp.), niezależnie od tytułu (Zeitung, Relation, Gazeta, Nowiny, Doniesienie, Merkuriusz, itp.), należy opisywać jak wydawnictwa zwarte (zgodnie z bibliografią: Gazety ulotne polskie i Polski dotyczące XVI-XVIII wieku : bibliografia, T. 1-3 / Konrad Zawadzki. - Wrocław, 1977-1990).

W przypadku wątpliwości czy dane wydawnictwo wielotomowe spełnia kryteria periodyku, druk należy opisać jak wydawnictwo wielotomowe zwarte (seryjne).

Cała instrukcja wraz ze wskazówkami dostępna jest w załączniku.

Dotyczy:

Rekordy khf

Rekordy bibliograficzne

Komentarz:

W rekordach bibliograficznych dla historycznych przekładów Księgi Psalmów stosuje się hasła tytułu ujednoliconego Biblii z dopowiedzeniem – określeniem języka tekstu.
Konwencjonalne nazwy psałterzy są dostępne w indeksie tytułowym albo z pól 245 (to często tytuł właściwy dokumentu), albo z 246 3@.
Psalteria – księgi liturgiczne będące szczególną adaptacją Psałterza – zachowają dotychczasowy sposób
opracowania: z hasłem tytułowym dla rzymskokatolickiej księgi liturgicznej.

Dotyczy:

Rekordy khf

Komentarz:

Poszczególne części zbioru prawa kanonicznego „Corpus iuris canonici”, które pierwotnie w XV i XVI wieku ukazywały się jako samoistne dzieła autorskie z własnymi tytułami, w rekordach bibliograficznych w katalogu NUKAT otrzymują ujednolicone hasło tytułowe.Wyjątkowo, z uwagi na wcześniej szeroko stosowany konwencję opisu z hasłem głównym osobowym, w rekordach khf dla haseł tytułowych poszczególnych ksiąg korpusu wprowadza się trop o takiej strukturze.
Ustalenie zawiera przykłady.

Dotyczy:

JHP KABA - stosowanie

Komentarz:

W opracowaniu prac na temat dokumentów informacyjnych stosuje się hasła dla nazw dokumentów informacyjnych obowiązkowo z odpowiednim określnikiem rzeczowym lub formy. Najczęściej stosowanym określnikiem jest określnik rzeczowy „-- historia i krytyka”.

Dotyczy:

JHP KABA - stosowanie

Komentarz:

W opracowaniu dokumentów informacyjnych stosuje się hasła w funkcji tematu formalnego określające typ treści zawartej w dokumencie. Nie uwzględnia się nośnika dokumentu. W przypadku niektórych typów dokumentów stosuje się także hasła przedmiotowe. Zasady szczegółowe dotyczące poszczególnych typów dokumentów znajdują się w rekordach właściwych haseł wzorcowych.
W haśle zastosowanym w funkcji tematu formalnego można wskazać czas i miejsce powstania treści zawartej w opracowywanym dokumencie.
Hasło przedmiotowe tworzy się zgodnie z zasadami ogólnymi jhp KABA.